Ad Röling 23 maart 1957 - 17 april 2006

Hier met z’n drieën bij Erwin thuis. Met Herman samen gekeken naar de originele verfilming van All Quite on the Western front. Het greep ons weer diep aan, maar kwamen met de schrik vrij want het werd heel gezellig, wat meestal uitmondde in verbroedering, elkaar vasthouden, veel praten, oneindig veel praten over Oorlog & Vrede en alles wat een man bezig hield. Het zijn mooie herinneringen.
 

Die WOI tripjes waren ook, net als het werk van Reve, toch voornamelijk, hoewel afgewisseld met uitstekend eten & drinken en gelardeerd met vriendschap, humor en passie voor geschiedenis, een tocht naar het einde van de nacht, om het met Céline te schrijven, ook een schrijver die Ad's interesse had. Wat hebben we een begraafplaatsen gezien, die aangeharkte wit met groene waar we lopen is is de Engelse van Tyne Cott bij Ieper. Als anglofiel vond hij die mooi, ik had er niks mee, geef mij maar die directe, sobere Franse begraafplaatsen. We waren het erover eens dat de Duitse het meest indrukwekkend waren (we hebben het over WO I voor de duidelijkhheid) en dat je de jaren na WO I kon voorspellen als je er goed naar keek. Met Ad als premier waren er minder oorlogen geweest, maar hij was ook een echte realist, zelfs pessimist, dus geen oorlogen of nooit meer, dat zat er niet in. En ik begin nu in de verleden tijd te schrijven over Ad, merk ik.